Temat tygodnia: Moja miejscowość, mój kraj

1. Prezentacja symboli narodowych – rozmowa z wykorzystaniem mapy Polski.

• Godło i flaga Polski – dzieci opisują wygląd.
• Mapa fizyczna Polski – dzieci z pomocą rodzica wskazują i nazywają morze, rzeki (Wisła i Odra), stolicę

kraju, region w którym mieszkają.

• Hymn narodowy – rozmowa z dziećmi na temat sytuacji, w jakich słuchamy hymnu –

„Mazurka Dąbrowskiego”, oraz zasad zachowania się w trakcie jego słuchania. Dzieci

słuchają/śpiewają fragment hymnu narodowego.

2. Wspólna nauka wiersza Ryszarda Przymusa „Polska”

Polska – to taka kraina,

która się w sercu zaczyna.

Potem jest w myślach – blisko,

w pięknej ziemi nad Wisłą.

Jej ścieżkami chodzimy,

budujemy, bronimy.

Polska – Ojczyzna…

Kraina, która się w sercu zaczyna.

3. Zapoznanie dzieci z mapą Polski

• wyjaśnienie pojęcia „mapa”
• odnalezienie i zaznaczenie na mapie miasta Rzeszów
• przypomnienie barw flagi narodowej i godła

4.  „Mapa Polski”- nauczyciel prosi, aby dzieci postarały się wskazać gdzie na mapie znajduje się morze, a gdzie góry, a także określiły w którym miejscu mieszkają (na górze , czy na dole mapy). Dzieci zapoznają się z mapą, starają się wskazać morze i góry, oraz miejsce w którym mieszkają.

5. „Moje góry”-malowanie gór farbami wg własnego pomysłu.

6. Słuchanie wiersza „Moja ojczyzna”- krótka rozmowa na temat wiersza.

• Co to jest moja ojczyzna?
• Jaka jest nasza ojczyzna?
• Jak się nazywa miejscowość, w której mieszkasz?
• Wyjaśnienie nieznanych dzieciom pojęć.

Kto mi powiada, że moja ojczyzna:
Pola, zieloność, okopy,
Chaty i kwiaty, i sioła – niech wyzna,
Że – to jej stopy.

Dziecka – nikt z ramion matki nie odbiera;
Pacholę – do kolan jej sięga;
Syn – piersi dorósł i ramię podpiera:
To – praw mych księga.

Ojczyzna moja nie stąd stawa czołem;
Ja ciałem zza Eufratu,
A duchem sponad Chaosu się wziąłem:
Czynsz płacę światu.

Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył;
Wieczność pamiętam przed wiekiem;
Klucz Dawidowy usta mi otworzył,
Rzym nazwał człekiem.

Ojczyzny mojej stopy okrwawione
Włosami otrzeć na piasku
Padam: lecz znam jej i twarz, i koronę
Słońca słońc blasku.

Dziadowie moi nie znali też innej;
Ja nóg jej ręką tykałem;
Sandału rzemień nieraz na nich gminny
Ucałowałem.

Niechże nie uczą mię, gdzie ma ojczyzna,
Bo pola, sioła, okopy
I krew, i ciało, i ta jego blizna
To ślad – lub – stopy.